อัตโนประวัติ หลวงพ่อเอิบ มีนามเดิมว่า เอิบ อินทรประสิทธิ์ ท่านเกิดเมื่อเดือน มิถุนายน พศ. 2490 ส่วนจะเป็นวันที่เท่าไร ท่านจำไม่ได้เสียแล้ว โยมบิดาชื่อนายสีโย่ง อินทรประสิทธิ์ โยมมารดาชื่อนางฉะอ้อน อินทรประสิทธิ์ มีพี่น้องร่วมท้อง 8 คน โดยท่านเป็นบุตรชายคนที่ 4 โยมบิดาท่าน เข้าใจว่าเป็นคนกว้างขวางพอสมควร เพราะเป็นทั้งศิษย์คนสนิท และญาติหลวงพ่อเดิม วัดหนองโพธิ์ มีความเป็นนักสู้ และคาถาอาคมมากพอตัว ส่วนโยมมารดาท่าน ก็เป็นญาติกับหลวงพ่อเดิมด้วยเช่นกัน จึงนับว่า หลวงพ่อเอิบ ท่านเป็นหลานของหลวงพ่อเดิม เทพเจ้าของชาวหนองโพธิ์

ชีวิตสมัยเด็ก บิดาท่านฝากให้ท่านมาเป็นลูกศิษย์ของท่านพระครูสังฆรักษ์วิชิต แห่งวัดเกาะสุวรรณาราม ทุ่งสายไหม ดอนเมือง ตั้งแต่เล็ก ๆ จึงได้เรียนหนังสือชั้นประถม ที่โรงเรียนวัดเกาะ ฯ และชั้นมัธยม ที่โรงเรียนฤทธิ์ยวรรณาลัย ดอนเมือง จากนั้นจึงเดินทางกลับนครสวรรค์ บ้านเกิด ท่านมีความสนใจในคาถาอาคม มาตั้งแต่เป็นเด็กเล็ก แต่เป็นคนใจเย็น ยิ้มง่าย โกรธยาก ท่านใช้ชีวิตในเพศฆราวาสมาอยากโชกโชน สมัยหนุ่ม ๆ ก่อนบวช ท่านมีทรัพย์สมบัติมากเลยทีเดียว คือมีนาประมาณ 100 กว่าไร่ มีช้าง 1 เชือก มีม้า 8 ตัว มีวัว 300 ตัว และมีควาย 100 ตัว ทั้งๆ ที่ท่านมีทรัพย์สมบัติมากเช่นนี้ แต่กลับไม่สนใจในเรื่องการมีครอบครัว เมื่อท่านมีทรัพย์สมบัติมาก โดยเฉพาะที่ดิน ที่อยู่ตามช่องแคบ้าง โกรกพระบ้าง ตาคลีบ้าง ท่านจึงต้องเดินทางเพื่อดูแลทรัพย์สินของท่านทำให้ท่านสนิทสนมกับพระเกจิอาจารย์ในถิ่นแถวนครสวรรค์เป็นอย่างดี เช่น หลวงพ่อพรหม วัดช่องแค หลวงพ่อโอน วัดโคกเดื่อ หลวงพ่อโอด วัดจันทเสน หลวงปู่สี วัดถ้ำเขาบุญนาก ซึ่งแต่ละรูปที่ท่านเข้าไปกราบ เพื่อขอเรียนพุทธาคมบ้าง ขอวัตถุมงคลคุ้มครองตนบ้าง ต่างบอกให้ท่านละสมบัติออกบวชทั้งสิ้น คล้ายกับว่าท่านจะมีนิสัยในทางกุศลมาแต่เดิม และเมื่อท่านตัดสินใจออกบวช ท่านก็กลับละทิ้งทรัพย์สมบัติเหล่านี้ไปอย่างไม่ใยดี ท่านขายทรัพย์สินที่มีอยู่จนเกือบหมด เพื่อนำเงินมาสร้างวัด มาพัฒนาวัด

ท่านใช้ชีวิตในเพศฆราวาส มาจนถึงอายุ 21 ปี จึงได้อุปสมบท ณ พัทสีมาวัดหางน้ำหนองแขม เมื่อเดือน กรกฏาคม พศ. 2512 โดยมีพระครูนิยุติธรรมกิจ วัดเขาไม้แก้ว เจ้าคณะอำเภอพยุหะคีรี ในสมัยนั้น เป็นพระอุปัชณาย์ พระครูปลัดฉุย วัดหางน้ำสาคร เป็นพระอนุสาวนาจารย์ และพระอาจารย์เฉย วัดหางน้ำสาคร เป็นพระรรมวาจาจารย์

เมื่อบวชแล้วท่านจึงได้ออกเดินทางไปกราบพระเกจิอาจารย์ตามถิ่นแถวนครสวรรค์ และได้ฝากตัวเป็นศิษย์ศึกษาพุทธาคมหลายต่อหลายพระอาจารย์ เช่น หลวงพ่อพรหม ถาวโร วัดช่องแค ขอเรียนวิชารักษาโรค สูญฝี และการปลุกเสกวัตถุมงคล ,หลวงปู่สี ฉันทฺสิริ วัดเขาถ้ำบุญนาก ขอเรียนวิชาทางคงกระพัน ขึ้นกรรมฐาน และการปลุกเสกพระ , หลวงพ่อโอน วัดโคกเดื่อ , หลวงพ่อโอด วัดจันทเสน ขอเรียนวิชาทางเมตตา เสกเทียน นั่งเทียน , หลวงพ่อกัน วัดเขาแก้ว ขอเรียนวิชาประจุมีดหมอ ทำของแก้คุณไสย , พระอาจารย์บุญมี วัดวาปีรัตนาราม ขอเรียนทางใน เรียกคน ค้าขาย , หลวงปู่คำ วัดสุวรรณาราม ขอเรียนวิชาผูกดวง แก้ดวง , หลวงพ่อเจ๊ก วัดระนาม ขอเรียนวิชามหาอำนาจ จังงัง ตวาดป่า และการปลุกเสกพระ หลวงพ่อเจ๊ก กับท่านชอบพอ สนิทกันดี จะเคยสอนวิชาฝัง และถอนอาถรรพ์ให้ท่าน แต่หลวงพ่อเจ๊กมรณภาพเสียก่อน จึงไม่ได้เรียน , หลวงพ่อบุญมี วัดเขาสมอคอน ท่านไปขอเรียนวิชาทำมีดหมอ และยังได้เคยสร้างมีดหมอไปให้หลวงพ่อบุญมีเสกเพื่อหาทุนสร้างวัดมาแล้ว จะเห็นได้ว่าหลวงพ่อเอิบท่านเป็นพระที่ขยันในการศึกษาเล่าเรียนเป็นอย่างมาก

แต่ที่ท่านได้วิชาสำคัญไว้มากที่สุดคือ หลวงพ่อสด วัดหางน้ำสาคร นครสวรรค์ ซึ่งเป็นศิษย์สายในของหลวงพ่อเดิม วัดหนองโพธิ์ หลวงพ่อสด ท่านมีวาจาสิทธิ์ มีอาคมขลัง ปากพระร่วง และมีพลังจิตแกร่งกล้ามาก เช่นครั้งหนึ่ง ท่านขึ้นไปก่อสร้างศาลา โดยขณะท่านกำลังตอกตะปูอยู่ ได้ทำลังตะปูตกลงไปในแม่น้ำ ท่านได้ตะโกนบอกพระเณร ด้านล่างว่าให้ช่วยกันเก็บตะปูที่ตกน้ำหน่อย พระเรียนท่านว่า ตะปูตกน้ำมันก็จมหมดแล้วซิหลวงพ่อ ท่านบอกว่า “มันไม่จมหรอกว๊ะ ไปช่วยกันเก็บหน่อย ช้าไปเดี๋ยวน้ำจะพัดไปไกลเสียหมด” พอพระเดินไปดูริมน้ำ ปรากฏว่า ตะปู ที่ทำด้วยเหล็ก กลับลอยน้ำได้อย่างน่าอัศจรรย์ พระเณร จึงช่วยกันเก็บใส่ลังได้อย่างครบถ้วน และเมื่อหลวงพ่อสด จะละสังขาร ท่านได้บอกวันเวลาที่จะละสังขารให้ญาติโยมทราบกันทั่ว และเมื่อถึงเวลานั้นจริง ๆ ท่านก็นั่งสมาธิถอดจิตละสังขารไปอย่างสงบ

ต่อมาหลวงพ่อเอิบ ท่านได้ยินชื่อเสียงของ หลวงพ่อผินะ วัดพระสนมลาว ว่าเป็นพระเคร่งครัดในด้านการพิจารณาอสุภกรรมฐาน ท่านจึงได้ไปขอเรียนวิชากรรมฐาน เสกของ และเสกผงอาถรรพ์ รวมทั้งการสร้างหัวชะมด และดาวยศ จากหลวงพ่อผินะ วัดพระสนมลาว ท่านเล่าให้ฟังว่า ครั้งแรกไปกราบเป็นเวลาใกล้เพลพอดี จึงเห็นหลวงพ่อผินะ ท่านฉันอาหารแบบเทรวม คือ อาหารคาว ผัด ทอด คั่ว แกงกะทิ หรือแกงอะไรก็แล้วแต่ ท่านจะตักมาผสมรวมกันในบาตร จากนั้นจึงตักขนมหวาน จะเป็นลอดช่องน้ำกะทิ หรือกล้วยบวชชี หรืออะไรก็แล้วแต่บรรดามี เทผสมลงไปด้วย แล้วจะเอาน้ำที่จะดื่มเทผสมลงไปเป็นอันดับสุดท้าย ทำการคนให้เข้ากัน แล้วจึงฉัน การฉันอาหารเช่นนี้ เป็นการแสดงให้เห็นว่า หลวงพ่อผินะท่านหลุดพ้นจากเรื่องรูป รส กลิ่น และสำผัสอย่างแท้จริง เมื่อหลวงพ่อผินะฉันเสร็จแล้ว จึงได้เลื่อนบาตรที่ฉันส่งให้หลวงพ่อเอิบ แล้วพูดว่า “จะมาเรียนวิชาจากพ่อ ก็ต้องกิน ต้องนอนให้เหมือนพ่อนะ” หลวงพ่อเอิบจึงได้ฉันอาหารในบาตรของหลวงพ่อผินะ ตั้งแต่วันแรกที่มากราบแล้ว อันเป็นการปฎิบัติโดยปริยายว่า หลวงพ่อผินะ ได้รับหลวงพ่อเอิบเป็นศิษย์แล้ว หลวงพ่อเอิบเล่าให้ฟังถึงความแปลก และบารมีของหลวงพ่อผินะว่า หลวงพ่อผินะ ท่านเขียนธงไว้ 3 ผืน เรียกว่า ธงสั่งฟ้า คือ ถ้าจะให้ฝนตก ก็ชักธงขึ้น ฝนก็จะตก หรือบางครั้งฝนตกมากไป พอชักธงขึ้น ฝนก็จะหยุด ,หรือบางทีท่านขลัง ๆ ขึ้นมา ก็ให้ชักธงขึ้นไป เพื่อล่อให้ฟ้าผ่าลงมาที่ธงเป็นแสงสว่างน่ากลัว แต่ไม่ทำความเสียหายให้สิ่งใด หรือถ้าท่านต้องการให้ใครมาหาท่าน บางทีต้องการหาทุนสร้างวัด ก็จะชักธงขึ้น ก็จะมีคนที่อยากให้มาพบ มาพบจริง ๆ และก็จะมีคนมาทำบุญเป็นจำนวนมากด้วย วิชานี้ ท่านบอกว่า ท่านไม่ได้เรียนไว้ เพราะเป็นวิชาเฉพาะตัว คู่บารมีของหลวงพ่อผินะ เพียงองค์เดียว หลวงพ่อเอิบ กล่าวทิ้งท้ายว่า สมัยก่อน ท่านมีหัวชะมด ของหลวงพ่อผินะ ตกสิบกว่าตัว มีทั้งที่ทำด้วยงา ลิ้นเป็นทองคำ ตาเป็นพลอยสวยงาม และที่เป็นไม้อาถรรพ์ เช่นไม้สัก ไม้มะดัน แต่ปัจจุบัน ไม่เหลือเลยสักตัวเดียว เพราะท่านออกให้เช่าหาทุนสร้างวัดจนหมด....